Περίεργοι κανόνες, απρόσμενες εξελίξεις.
Φοβισμένο πλήθος τρέχει να αποφύγει
την οργή του μακελειού.
Ανάμεσα σε παραισθήσεις
και σε φλεγόμενες ζωντανές αναπαραστάσεις,
ανακαλύπτω τον έναν και μοναδικό διάδρομο προς την σωτηρία.
Είμαι ξυπόλυτος, γυμνός, αλλά ελπίζω, να βγω από κει μέσα ζωντανός και ηθικά συγκροτημένος.
Ξένες λέξεις, ανάρμοστες συμπεριφορές.
Γιατροί ξεπεσμένοι γνωμοδοτούν πάνω από το άψυχο κορμί μου.
Σουρεαλισμός που κυκλώνει τον χώρο
και σφιχτά τον αγκαλιάζει διάχυτος παντού.
Αλαζονεία και πορφυρή ντροπή με ταλανίζει.
Έλκη πάθους πλήττουν την ψυχή μου.
Σαρώστε με ένα νεύμα ότι βρεθεί μπροστά σας
και μην αισθανθείτε το παραμικρό ίχνος τύψεων.
Έτσι δεν κάνατε πάντα;
Έλεος είναι η λέξη που δεν γνωρίσατε ποτέ
και θάνατο βρομάει η κάθε σας ανάσα.
Είστε τρελοί αν νομίζεται
πως κάπως έτσι μαζί σας θα έρθω.
Απέφυγα τις τύψεις μου για έναν κόσμο πιο βατό,
αλλά τα θέλω μου ουρλιάζουν.
Κρυστάλλινες σφαίρες με παγωμένες
επιφάνειες.
Πνιγμένες φυσαλίδες ανέρχονται από
τα γαλάζια σπλάχνα τους.
Αόρατη δροσιά σαν πέπλο αράχνης
που προσπαθεί να σκεπάσει με
ιστό τη μισή γη.
Απεγνωσμένη προσπάθεια για συμφωνία
με ότι πιο ύπουλο υπάρχει.
Στερνή προσευχή σε αγγέλους με
μεγάλα φτερά.
Μάτια θολά,
κόγχες πεταγμένες από την απέραντη
υγρασία και την μάταιη σύσπαση
των άκρων.
Φύκια επιχρυσωμένα με στρώσεις
φωτός να τραβούν για λίγο
την προσοχή σε ένα δευτερόλεπτο
αιωνιότητας.
Στο τρίτο λεπτό οι κρόταφοι
θέλουν να εκραγούν και να
πετάξουν το αίμα τους με
βία.
Χαρακιές χιλιάδες,
σαν από λεπίδες που σφάζουν αμνούς,
στους μελανιασμένους πνεύμονες.
Παραλυσία σε όλο της το μεγαλείο
θρονιασμένη σε κάθε σκέψη και
διεργασία του μυαλού.
Στο τέταρτο λεπτό η
παραίτηση ανοίγει την αγκαλιά της
και γίνεται δεκτή,
προσφέροντας λύτρωση από το
μαρτύριο με τους ακατανόητους
ψαλμούς, τις αχνοπνηγμένες μελωδίες
των κοχυλιών και την
απεραντοσύνη του γαλάζιου βασιλείου
Έχω παρατηρήσει πως τα ξύλα που καίγονται, είτε στο τζάκι, είτε σε μία οποιαδήποτε φωτιά, αρχικά έχουν μία δυνατή φλόγα. Αφού καρβουνιάσουν οι πλευρές τους που έχουν καεί, η φωτιά πέφτει. Μετά από λίγο ακολουθεί μία κίνηση, συνήθως τα ξύλα πέφτουν και αλλάζουν θέση. Έτσι οι επιφάνειές τους, που δεν είχαν καεί, αρπάζουν και αυτές, με αποτέλεσμα η φωτιά να δυναμώσει και πάλι, ώσπου να καούν τα ξύλα τελείως.
Το ερώτημα είναι εάν το παραπάνω γεγονός συμβαίνει γιατί τα ξύλα είναι από τη φύση τους «αναγκασμένα» να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τη φωτιά κάνοντας αυτή την κίνηση απελπισίας που τελικά τα καταστρέφει ή εάν αυτή η κίνηση γίνεται γιατί η φύση των ξύλων είναι τέτοια που τα οδηγεί να «πράξουν» το καλύτερο προκειμένου να καούν όσο το δυνατόν περισσότερο.
Οι αριστερές μου πτυχές βρίσκονται
σε παραλήρημα.
Οι διπλοί κύκλοι ομολογούν χαρμόσυνα
τον χθεσινό απόηχο.
Σαγηνευτική ατμόσφαιρα, πνιγμένη με
μυρωδιές, λουσμένη με ζωντανό φως
που δεν καίει σαν φωτιά.
Σκέψεις που περνάνε και
μαρμαρώνουνε παίρνοντας
μορφές αλλοπρόσαλλες και ανέκδηλες.
Περιπλοκή, άσχημο κομψοτέχνημα και
οι αντίξοες συνθήκες να βουλιάζουν
βάναυσα ακόμα και την τελευταία
ελπίδα, το τελευταίο στίγμα και την
κάθε ύπαρξη ζωντανής αντίδρασης.
Χαρακτηρισμοί δεν υπάρχουν, ο λυρισμός
στέρεψε σαν λιμνούλα από βαλτόνερα
και η κάθε γραμμή απαιτεί έσχατο
πόνο και ανεκτίμητη προσπάθεια.
Ανεξέλεγκτες πλέον καταστάσεις
οδηγούν σε μεγαλοπρεπείς θριάμβους
ακόμη και το πιο θρασύ
παράσιτο, που βολεύεται άνετα στο
να ζει και να τρέφεται από άλλους.
Σάλπιγγες σάπιες, ηχούνε
πένθιμα, θυμίζοντας ακατάπαυστα τις
πιο σκοτεινές σκέψεις ενός
μελλοθάνατου.
Κακόφημα στενά,
βρομιάρικα και ύπουλα γεμάτα
μεθυσμένους, κουρέλιδες ζητιάνους,
ασυνείδητους, πονηρούς και έναν
άσπρο άγγελο με κομμένα φτερά
βαμμένα στο αίμα.
Η αναζήτηση του τέλειου έχει
γεμίσει πληγές.
Ίσως το ομορφότερο πράγμα
είναι να μένεις ευχαριστημένος
με αυτά που έχεις.
Ίσως είναι το να μην έχεις
την κατάρα να ψάχνεις το
τέλειο και να συνεχίζεις ακόμη
και αν οι αριστερές σου
πτυχές βρίσκονται σε τρελό παραλήρημα.
